Venlo

In december besprak de gemeenteraad het voorstel over de evaluatie eigen bijdrage in de WMO en de stapeling van zorgkosten. Een technisch stuk voor een complexe situatie. De SP was dan ook kritisch bij de wijze waarop de papieren werkelijkheid botst met de realiteit van alledag.

 
SP-raadslid Stefan Hugues: “De complexiteit zit met name in de taakstelling vanuit de Rijksoverheid, de vele onbekende variabelen, doelmatigheid en de gemaakte keuzen. Uitvoering van de WMO moeten de gemeenten sinds 2016 zelf doen maar met veel minder geld om de noodzakelijke zorg te bekostigen, elke gemeente hanteert een eigen methode wat ook voor (rechts)ongelijkheid en onduidelijkheid zorgt met de nodige onzekerheid en frustratie als gevolg.”

“Voordeel hierbij is dat Venlo een voorsprong heeft doordat we al in 2015 begonnen met de uitvoering van WMO-taken in samenwerking met zorgverleners en verzekeraar (VGZ). Daardoor zijn de grootste obstakels verdwenen maar net zo kwamen er nieuwe problemen zoals de betaling van de PGB’en, papierwinkel om PGB en WMO geregeld te krijgen, kinderziektes rondom  ‘keukentafelgesprekken’, indicaties en het nodige maatwerk om mensen de juiste zorg te geven die ze nodig hebben.”

“Denk daarbij aan het aantal uren huishoudelijke hulp, wijkzorg, advies en informatie, hulpmiddelen (traplift, scootmobiel) en verpleegkundige handelingen (steunkousen, hulp bij medicijninname).”

Ook de gemeente Venlo kreeg te weinig geld om de zorgtaken van te kunnen bekostigen. Stefan Hugues: “Gelukkig wist de SP destijds af te dwingen dat geld bestemd voor de zorg ook enkel aan zorg besteedt mag worden, en dat er een reservepotje van tien miljoen euro kwam om onvoorziene zaken, extra maatwerk en financiële problemen mee af te dekken.”
“Maar goed ook want het potje was nodig maar raakt dit jaar leeg. En daar ligt een probleem want nieuw geld heeft de gemeente niet. Dat betekent mogelijk dat er in de zorg pijnlijke keuzes gemaakt moeten gaan worden wat nog wel en niet kan. Een keuze die we moeten zien te voorkomen.”

Hugues: “Ook dit raadsbesluit, voor wat betreft de WMO, geeft pijnlijk weer dat we, 2 jaar na invoering, nauwelijks grip hebben op de situatie. Het gemeentebestuur tracht met het raadsbesluit enkel financieel wat grip op de zaak te krijgen doch rekent de wethouder (Tax, PvdA) met onbekende variabelen zoals de kosten voor Jeugdzorg en de werkelijke berekening van de eigen bijdrage, waar dat niet of nauwelijks mogelijk is.”

“De verhoging van de eigen bijdrage lijkt de enige oplossing maar opvallend doch niet onbelangrijk is dat het nog steeds ontbreekt aan enig zicht op doelmatigheid. Een zorg die kostengedreven toegekend word lijkt in eerste instantie, op financieel gebied, goed doch zien wij niet zelden kansen maar eerder problemen opdoemen.”

Hugues: “Als voorbeeld noemde ik de situatie waarin een aan bed gekluisterd persoon niet en niet tijdig de juiste zorg kreeg die ze nodig heeft. In dit geval was dat een verkeerd gemonteerde lift om haar in en uit bed te tillen, en een verkeerd aangemeten rolstoel die ook nog eens niet verstelbaar was. Op klachten naar de gemeente kwam geen opvolging, men werd van het kastje naar de muur gestuurd. Na tussenkomst van de SP werd dit alsnog aangepast. De mensen kregen excuses maar beter was het geweest wanneer het vooraf gewoon meteen goed geregeld zou worden.”

“Natuurlijk, waar mensen werken worden fouten gemaakt maar het toekennen van de juiste zorg vraagt om de nodige aandacht en daar ontbreekt het kennelijk nog wel eens aan. Wat de SP betreft valt hier nog wat te leren.”

Hugues: “Ook de stapeling van kosten heb ik in het raadsdebat benoemd. Haagse politici maken zich zorgen over zorgmijders maar kijken niet naar de onderliggende oorzaak. Veel mensen zien zoveel kosten op zich afkomen dat ze het financieel zwaar krijgen. Mensen willen graag de zorg krijgen die ze nodig hebben maar de hoge kosten zijn een struikelblok. We kennen geen zorgmijders maar kostenmijders.”

“De stapeling van kosten is weliswaar een feit maar wel een door de politiek gecreëerd feit.”
“Daar waar landelijk fors bezuinigt wordt op de zorg zijn wij op lokaal niveau genoodzaakt te repareren en bij te springen. Een onhoudbare situatie. Het reservepotje raakt leeg maar de kosten blijven aanwezig, daar moet de wethouder een goede oplossing voor bedenken.”