Venlo

Binnenkort besluit de gemeenteraad over de invulling van het kazerneterrein. Diverse plannen zijn al gepasseerd. Plannen die vooral inzetten op moderne hoogbouw, blokkendozen en futuristische complexen. Die zouden samen met de bestaande gebouwen een eenheid moeten vormen? En wat te doen met de resten van het fort dat onder het maaiveld ligt? Moet er niet meer aandacht worden besteed aan de cultuur en geschiedenis van het gebied? Terechte vragen die leven bij SP en bezorgde Venlonaren.

Opinie door raadsleden Ton Heerschop en Alexander Vervoort

Na de Tweede Wereldoorlog lag Nederland, net als grote andere delen van Europa, in puin. Echter waar steden als Warschau, Berlijn en Dresden hun cultuurhistorische centra herbouwden, koos Nederland een andere route. Niet herbouwen maar vernieuwen. Zo ontstonden de moderne binnensteden van Rotterdam, Eindhoven en Arnhem. En daarmee koos Nederland voor een weg van vergeten van geschiedenis en alleen kijken naar de toekomst. Maar hoe kun je richting een toekomst gaan als je het eigen verleden verliest?

Deze discussie wordt door een aantal bezorgde Venlonaren pijnlijk aan politici duidelijk gemaakt. Het aan historie zo enorm rijke Venlo lijkt in haar modernisatiedrift geen grenzen te kennen. Restanten van stadsmuren worden geofferd voor nieuwe winkelpaleizen. Restanten van forten moeten wijken, en historische onderdelen van de overige woonkernen lijken alleen belangstelling te wekken als ze enorm uniek zijn en er media-aandacht voor is.

Het is jammer, want de oude Hanzestad Venlo was lange tijd het middelpunt van de handel in Noord Limburg. De andere stadsdelen hebben ook unieke historische waarden. Van het opleiden van missionarissen en verzamelen van hun unieke ervaringen in Steyl, tot de historische kern van Arcen, spreken eeuwen ervaring ons aan. In de recentere geschiedenis begint voor Nederland de Tweede Wereldoorlog met het Venlo-incident. En vandaag de dag maakt Venlo zelfs geschiedenis door haar unieke en succesvolle drugsbeleid!

Midden in de Tweede Wereldoorlog, toen de nood het hoogst was, kwam de Britse minister van financiën bij premier Winston Churchill met het voorstel om radicaal te bezuinigen op alles wat cultuur heette, anders zou de oorlog niet meer betaald kunnen worden. Churchill dacht een ogenblik na en sprak de onsterfelijke woorden: “Maar... waar vechten we dan nog voor?!”

In Nederland lijkt het echter een sport te worden voor regeringen en lokale besturen, om invulling te geven aan de vernietiging van onze cultuur, van onze cultuurhistorie, van onze geschiedenis. We zijn in dat opzicht een uitermate vreemd land aan het worden.

Wij allemaal zijn de geschiedenis van morgen, onze gebouwen, ons leven en onze beslissingen geven richting in het leven van onze kinderen. Met die gedachte zouden Nederlandse regeringen, colleges, Kamerleden, Statenleden en raadsleden iedere dag weer hun werk moeten doen.

In Venlo maakt Peter Keijsers zich daar zorgen over, net als ‘verontruste Venlonaar’ Jan de Bruyn. Zorgen over het behoud van - en hoe we dienen om te gaan met - de cultuurhistorie op het kazerneterrein, die nu nog onder de oppervlakte verborgen ligt, maar misschien nooit aan het licht komt of tentoongesteld wordt.

Het behouden van onze gezamenlijke geschiedenis is belangrijk. Om die reden sluit de SP graag aan bij die partijen in de raad die cultuurhistorie deel willen laten uitmaken van ons bewustzijn, en hiervoor budget beschikbaar stellen in de cultuurnotitie.
Politiek gezien stond Churchill ver van het gedachtegoed van de SP, maar in die ene zin raakte hij de kern van de zaak. Onze geschiedenis is te dierbaar om als laatste post te worden gezien in de begroting.