Venlo

Wat een vreemde gewaarwording als je ongewild tussen twee stromen komt in te staan. Aan de ene kant de stroom van feestgangers en aan de andere kant de stroom van uit het land vluchtende mensen. En daar sta je dan tussen als reizende vakidioot op weg naar iets van heel andere orde.

Column door Alexander Vervoort, afdelingsvoorzitter SP Venlo

Mijn dag begon vroeg zaterdag. Voor mijn gevoel veel te vroeg, zoals elke werkdag voor mij veel te vroeg begint. Maar goed, ik heb het zelf op me afgeroepen dus hup niet zeuren en in de kleren en dikke sjaal om. En de sjaal zou de hele dag om blijven. Geen kleurige groen/geel/rode maar een effen donkere dikke wollen sjaal, niet om aan te geven dat ik in rouw ben omdat mijn partij (de beste van Nederland) een steek liet vallen door juist op de dag van de Boètegewoeëne Boètezitting een Partijraad bijeen te roepen, maar omdat ik herstellende ben van een vervelende griep die er voor zorgt dat mijn stem en keel niet echt mee doen vandaag. En dat zonder een druppel alcohol of het hard meeblèren op carnavalsschlagers.

Ik mag weer eens naar Amersfoort om mijn SP afdeling te vertegenwoordigen op de Partijraad. Is dat erg? Als je weg laat dat de dag niet zo handig is gekozen dan is dat helemaal niet erg want op de Partijraad worden zaken besproken en besloten van groot belang voor de partij en haar leden, dus ook de leden die ik mag vertegenwoordigen. Buiten dat zijn het altijd erg gezellige dagen en ontmoet je mensen die je na aan het hart liggen en met wie je altijd even tijd maakt om bij te babbelen hoe het gaat met hem/haar en in de afdeling.

Terug naar mijn dag. Het zonlicht was net aangesprongen toen ik mijn eerste bak koffie van de dag achter de kiezen goot, vergezeld van een zelf gemaakt broodje ongezond. Niet veel later sloeg ik de voordeur achter me dicht op weg naar mijn bus. In de bus zaten niet veel mensen, hooguit een feestganger op weg naar de binnenstad en wat werkvolk dat er bij het ziekenhuis uit ging. Want ook op deze dag zijn er mensen gewoon keihard voor ons allen aan het werk.
Nadat de feestganger de bus verliet bij de halte Koninginnesingel en moedig de zandbak van de nieuwe verkeersader probeerde te omzeilen, naderden we het station.

Toen ik de trappen van het inmiddels fietsvrij gemaakte station opliep merkte ik dat ik was terecht gekomen in een vreemde 'stroom'. Ja er hing een hoog feestgehalte in de rijkelijk versierde stationshal maar er hing ook een stresssfeer. Ik was terecht gekomen tussen twee stromingen en moest kiezen aan welke stroming ik zou meedoen in de hoop te ontsnappen aan de klauwen van de andere stroom.
Er was namelijk een stroom van fel versierde vastelaovesgekken op weg van de trein naar het feestgedruis in de binnenstad, en een stroom van vakantiegangers gewapend met grote koffers en zware tassen op weg naar de treinen. En ik zat daar midden tussen in en was ook nog eens verkeerd gekleed! Geen vakantiekleren en geen vastelaovespekske. Ik voelde me als een vreemde eend in de bijt en was blij dat tenminste mijn rugzak nog een afwijkend kleurtje had zodat ik echt als apart van beide stromingen genegeerd kon worden. Tijd voor nog een pot koffie om deze gewaarwording te boven te komen.

Aangekomen in het geel/blauwe railmonster kon ik gaan genieten van mijn bakje troost en enkele eerder gesmeerde bruuëdjes en een plak paeperkook. Gelukkig had ik me goed voorbereid op de Partijraad en alle stukken al gelezen en voorzien van mijn opmerkingen waardoor ik me de hele reis kon gaan bezig houden met misschien wel mijn grootste hobby: mensen observeren. Niets is leuker dan als amateur antropoloog aan te horen wat de reizende menselijke soort zoal tegen elkaar zegt op weg naar Schiphol.

Een enkele discussie daargelaten van dames op weg naar de Huishoudbeurs over de kwaliteit van de pannenset en of ze misschien de staatssecretaris van Defensie tegen het schriele lijf zouden lopen, beperkte ik mijn observaties tot de vakantiegangers. Stressende, steunende en zuchtende mensen waarvan je eerder zou zeggen dat ze op weg zijn naar een kuuroord om bij te komen van hun zwaarmoedige leven, dan van mensen op weg naar hun zwaarverdiende vakantieoord.

Blijkbaar heeft de economische crisis geen effect op de vakantiebestemmingen want de gesprekken gingen veelal of het “daar achter” nu 25 of 28 graden zou zijn, en of er nu een meter sneeuw in omvang of in dikte zou liggen. Maar waarheen gaan deze vluchtende mensen dan? THAILAND, EGYPTE, CUBA, OOSTENRIJK, TSJECHIË kwam me in felle kleuren via schreeuwerige vakantieboekjes tegemoet. Tja we kijken blijkbaar niet op een euro meer of minder als we daardoor het vastelaovesseizoen kunnen ontvluchten.

Wat drijft deze mensen? Is het hun afkeer van alles wat te maken heeft met lol, joeks en plezeer en het feit dat je er niet omheen kunt of er aan gedwongen wordt mee te doen, of wil men 'gewoon' er even tussen uit, bijkomen van de dagelijkse beslommeringen? Hoe hard ik ook meeluisterde en observeerde, ik kreeg er geen weet van.

Even bijkomen met een nieuwe bak koffie want inmiddels ben ik aangekomen in Amersfoort. Ik werd op het station verwelkomt door een grote haag van felgele jasjes vergezeld van handboeien, wapenstokken en pistolen. Want het was niet alleen de dag van de vastelaovend, de vakantiereis of de Partijraad, maar ook de dag waarop in Amersfoort enkele neonazi's gingen demonstreren. Moet ik me daar dan ook even druk over maken? Nee, gewoon negeren en genieten van de derde bak koffie. Ik heb al genoeg vreemde dingen meegemaakt vandaag, en dan moet de Partijraad nog beginnen.

Heb ik spijt dat ik vanmorgen de trein nam in plaats van samen met mijn vriendin en vele vrienden me te gaan bezatten en al lallend proberen allerlei liedjes mee te zingen? Nee niet echt hoor. Ik had een leuke en leerzame dag, deed wat ik moest doen uit hoofde van mijn SP-functie en dronk op het einde van de bijeenkomst een lekker zwaar biertje vergezeld van wat slap geouwehoer met provinciegenoten.

De trein terug zat ik echter weer in een stroom, nu de stroom van winkelend publiek op weg naar huis om aan manlief de noodzakelijk aangekochte nieuwe kleren te showen, en van feestgangers op weg naar het zuiden, mijn zuiden want ik was samen met hen op weg naar het feest, eindelijk. Maar oeps, ik had nog steeds mijn dikke sjaal en 'burgerkleding' aan. Inmiddels ontving ik al de nodige lollige sms'jes en oproepen om te gaan feesten, zuipen, lallen en meeblèren...

Gelukkig heb ik een vriendin die overal aan denkt en dus lag mijn pekske al klaar en oja, ik was vanavond de bob want de rest had nu eenmaal al genipt van het toverdrankje waardoor je nog meer schele wazel uitkraamt en waarvan je nog valser gaat zingen.
Via station Tegelen en een friet zoorvleis mocht ik me bij vrienden in mijn kostuum gaan hijsen. Als poetsvrouw gekleed, voorzien van de nodige lipstick, mascara en afwasborstel, kon ik alsnog gaan onderduiken in een joeksige sfeer in Ut Witte Hoes.

Vele glazen sinas en cola later was ik dan de bob. De jongens en meiden waren moe en voldaan en ook Neet oét Lottum en de Oeleskepel waren klaar met spelen. Opnieuw volgde een grote uittocht, nu die van hossende en lallende lui op weg naar de dichtstbijzijnde tap of het warme nest. En nu ging ik mee met die uittocht (deze keer wel perfect gekleed) op weg naar mijn wagen die ook mij naar huis zou brengen, waar ik zo vroeg van vertrok.

Thuis aangekomen, samen met de de-make-up aan de slag, ik had duidelijk advies nodig want dat doe ik niet elke dag. De katten eten geven, douchen en hup het bed in, moe maar voldaan en denkend aan al die mensen die zich nu afvragen of het morgen nu 25 of 28 graden zou zijn, en of er nu een meter sneeuw in omvang of in dikte zou liggen. Slaap zacht en maak je niet druk, er zijn ergere dingen. Vastelaovend same!