Venlo

"Na een bezoek afgelopen dinsdag aan het AZC in Echt, vraag ik me af waarom het zolang heeft moeten duren voordat er een generaal pardon kwam," schrijft Petra Zegers, secretaris van de SP Venlo. "Heel veel mensen zoals ik hadden zich misschien veel eerder moeten verdiepen in de gang van zaken op een asielzoekerscentrum. Misschien hebben we te lang onze ogen gesloten, gehoopt dat het allemaal wel goed zou komen. Niets is minder waar en na het bezoek in Echt zijn me de ogen geopend door de mensen van vluchtelingenwerk, en door de mensen die daar al vele jaren zitten."

Als bestuurslid Guus Janssen en ik ‘s morgens in Roermond aankomen, staan er al SP-ers te wachten. Het doel van vandaag is een bezoek aan het AZC in Echt. De afdeling Roermond heeft dit bezoek geregeld en daar maken we graag gebruik van. We worden hartelijk ontvangen door mensen van vluchtelingenwerk, en bij een kop koffie wordt ons uitgelegd wat hun taak is op het AZC. Vluchtelingenwerk zorgt voor de juridische begeleiding van de mensen die verblijven op een AZC. Ze begeleiden de mensen, leggen een dossier aan, maken een vluchtverhaalanalyse, en bekijken of een nader gehoor misschien te summier is en waar nog aanvullingen nodig zijn. Ze zorgen voor een advocaat en begeleiden het hele traject. Mensen op het AZC kunnen niet zonder de mensen van vluchtelingenwerk. Na de uitleg krijgen we een rondgang over het terrein.

Bij binnenkomst van het gebouw waar de mensen wonen, is het al slikken. Kale betonwanden aan weerszijde van de gang deuren in de eentonige groene kleur en een koude tocht die door de gangen waait. Dit is iets waar ook vluchtelingenwerk niets aan kan veranderen; de gebouwen zijn van het Centraal Orgaan Asielzoekers (COA). Alle deuren zijn gesloten alsof de mensen niet gezien willen worden, we voelen ons allemaal ook niet helemaal op ons gemak, het is een beetje gênant, alsof we aapjes komen kijken.

Toch is er een bewoonster die ons binnenlaat in haar vertrek. Deze vrouw opent met een ruim gebaar haar deur maar we kunnen niet met z'n allen naar binnen. Eenmaal binnen kijk je met verbazing om je heen. Een ruimte van amper drie bij drie waar geslapen, gegeten en geleefd moet worden. In een hoek van de kamer staat een box met een baby erin. Het staat allemaal zo dicht op elkaar dat je je amper kunt bewegen. Toch leeft dit gezin al vele jaren hier in dezelfde kleine ruimte met geen enkele privacy. De wc, douche en keuken in de gang, moet ze delen met nog 15 andere bewoners. Ze vertelt ook dat het moeilijk is. Nederlands spreekt ze vloeiend, na al die jaren.

Op de gang komen we nu steeds meer bewoners tegen die allemaal even vriendelijk goedendag zeggen of verlegen lachen. We krijgen een kamer te zien zoals die eruit ziet als de mensen aankomen. Twee bedden, een tafeltje met twee plastic stoelen, een stalen kast en een tv-tje vast aan de muur geschroefd. Het is kaal, koud en kil. Iedereen aanwezig valt stil. Zo gaan wij dus om met vluchtelingen, wordt er gedacht en ook hardop gezegd.

We lopen door de gangen naar buiten en zijn allemaal onder de indruk van wat we gezien maar vooral van wat we gehoord hebben. Voor ons staat de koffie met vlaai alweer klaar en we krijgen nog informatie van de medewerkers van de Medische Opvang Asielzoekers. Ook hun taak is niet gemakkelijk, ze krijgen ernstig getraumatiseerde mensen over de vloer die niet één twee drie te helpen zijn. Het vertrouwen van veel mensen die daar zitten is helemaal weg. De verhalen die je hoort zijn ook echte gruwelverhalen; mensen zijn vaak door een hel gegaan. Er worden nog veel vragen gesteld zodat het bezoek behoorlijk uitloopt, maar vluchtelingenwerk vertelt het allemaal met veel passie en we hebben allemaal groot respect voor de mensen die dit werk kunnen doen. Want neem maar van mij aan dat het een zware taak is. Als we naar huis gaan krijgen we een map met informatie mee, en een warme handdruk.

Op weg naar huis zijn Guus en ik nog helemaal stil van alles wat we gezien en gehoord hebben. Ons rijst nu de vraag: wat kunnen we hier als mens aan gaan doen? Die vraag zullen we zeker voorleggen aan de rest van het afdelingsbestuur maar ook aan alle andere mensen die begaan zijn met het lot van asielzoekers.

Petra Zegers, secretaris Socialistische Partij Venlo.

Stichting Vluchtelingenwerk