Venlo

Vandaag, 13 maart, was de SP op werkbezoek bij Stichting Doortocht in Venlo, dat tijdelijke opvang en onderdak biedt aan mensen die door een acute noodsituatie geen verblijfsmogelijkheden hebben. We lieten ons uitgebreid informeren en ervoeren dat Doortocht noodzakelijk werk levert in een bittere werkelijkheid.

Meer dood dan levend klopte een zwerver aan bij het parochiehuis van kapelaan Lei Brueren. Het was een strenge winter, de zwerver trok de vrieskou buiten niet meer. Barmhartig bood de kapelaan hem bed, bad en brood. Dat er mensen zijn die een zwervend bestaan leiden over de straten van Venlo is niet nieuw maar dat deze mensen zelfs bij extreem lage temperaturen dakloos blijven, dat kon de kapelaan niet meer aanzien. Het voorval van de zwerver die om onderdak smeekte zette Brueren ertoe aan een daklozenopvang te stichten. Zo ontstond Stichting Doortocht in 1981 aan de Straelseweg 42 in Venlo.

Directrice Angelique Michels: “Ook nu nog biedt Doortocht een tijdelijk heim voor degenen die nergens anders terecht kunnen, die om wat voor reden dan ook dakloos zijn. Dit kan door huiselijk geweld, uit huis zettingen maar steeds vaker doordat de schulden niet meer afgelost kunnen worden.”

Operationeel manager Jos Houben: ”De Stichting draait voornamelijk op vrijwilligers maar in de loop der jaren hebben ook meer professionals intrede genomen om vooral cliënten met psychische problemen beter te kunnen helpen. We hebben twee professionals en gelukkig veel vrijwilligers die handen toesteken met werving van fondsen en donateurs, reclame maken, folderen, maar ook in huis helpen.”

Michels: “We zitten hier in een klein pand waar we zo’n 30 mensen opvangen die daardoor vaak met meerdere mensen op 1 kamer zitten. We willen voor de mensen die we opvangen een veilig huis bieden, dat kan niet wanneer er door verslavingsproblemen mensen een gevaar vormen voor anderen. Dat kunnen we niet aan, we moeten rekening houden met de veiligheid van personeel en de groep.”
Houben: ”Na regelmatige incidenten zoals diefstal, misdragingen, bedreigingen en geweld zien we geen mogelijkheid meer voor de opvang van drugs- en/of alcoholverslaafden en overlastgevende zwervers. Die kunnen tegenwoordig beter terecht bij de daklozencentra/nachtopvang en de verslavingszorg. Want voor acute problemen daar moet acute psychische hulp voor zijn. We vangen wel mensen op met behandelbare problemen, die stabiel en geen gevaar zijn.”

Houben: “Mensen kunnen hier aanbellen maar ook hierheen verwezen worden: mond-op-mond ‘reclame’, door politie, internet, telefonisch. Er vindt altijd eerst een intake plaats of opvang echt noodzakelijk is, er geen andere mogelijkheden zijn, en wat het verleden is van iemand. Puur voor onze veiligheid en om de ‘juiste’ mensen binnen te hebben.”
Michels vult aan: “We kennen verschillende vormen van zorg, 24-uurs opvang, trajecten met hulpverleners, crisisopvang, begeleid wonen (in een pand verderop in de straat), zelfs een ouderenpension. Dit ligt aan de woonvaardigheden, wat kunnen mensen zelf en welke belasting kunnen ze (nog) aan.”

Houben: “Mensen kiezen zelf of ze hier opgenomen willen worden. Ze dienen zich dan te houden aan onze regels. We kampen bijna altijd met een wachtlijst, zeker in de wintermaanden. Dat is frustrerend voor ons maar zeker voor mensen die om opvang smeken.”
Michels: “Het zit wel altijd vol, mensen staan ook op meerdere wachtlijsten. We willen dat onze wachtlijst nooit langer is dan twee weken. Dat betekent een groot verloop en doorstroming. Er zitten nu – vandaag – acht mensen in de opvang, afgelopen winter waren dat er gemiddeld twintig. Vandaag nemen we afscheid van twee mensen wat betekent dat we ook weer plek hebben voor twee nieuwe cliënten.”

Michels: “We draaien financieel vooral op giften, ontvangen geen subsidie, willen dat ook niet, willen geen afhankelijkheidpositie tegenover de gemeente hebben. We ontvangen een tegemoetkoming voor de mensen die we opvangen. Voor de helft bestaat dit uit geld vanuit de AWBZ van de cliënt want alleen de hulpverleningsvergoeding dekt niet de woonkosten. Van cliënten vragen we een dagvergoeding van 16 euro voor wonen, wassen, eten, slapen. Omdat we vragen om betaling achteraf willen we wel een garantie hebben, deels is dit problematisch maar we willen ook niet continue geld voorschieten. Daarom vragen we voor mensen/cliënten die binnenkomen meteen een uitkering aan.”

Houben: “Andere bijdragen ontvangen we door een snuffelmarkt te organiseren waar we tweede hands spullen verkopen maar ook halen we gebruikte spullen op. Die dienen als een snelle en goedkope wooninrichting voor cliënten die na een verblijf bij Doortocht een tweede start maken. Dit ophalen en verkopen is voor enkele cliënten tevens zinvolle een dagbesteding.”

Michels: “Doortocht is ter ondersteuning, niet om mensen aan het handje te houden. Als mensen hier komen moet er wel iets gebeuren, een verantwoordelijk traject met begeleiding. Mensen een woning geven is het moeilijkst; als je 15 woningen aangereikt krijgt terwijl je 60 cliënten hebt die om een woning verlegen zitten, wordt het lastig. En dan is het nog de vraag of al deze mensen in staat zijn om de huur en borg te betalen, juist omdat de meeste cliënten al met schulden kampen. We willen niet dat mensen van de regen in de drup geraken.”

Michels: “We merken dat mensen die hier wonen gediscrimineerd worden door uitzendbureaus waar ze ingeschreven staan. Die mensen dat deze mensen tot niets in staat zijn en enkel overlast geven. Met zulke vooroordelen zet je mensen nog verder op achterstand. Deze mensen komen niet voor niets aankloppen bij Doortocht, die zoeken tijdelijk en acute opvang maar willen ze snel mogelijk weer op eigen benen staan en aan de slag, uit de uitkering en afhankelijkheid. Gesprekken met uitzendbureaus hebben helaas nog geen verbetering opgeleverd.”

Houben: “Er komen hier soms hele gezinnen binnen, ook jongen stellen, zwangere meisjes, er zijn bij Doortocht zelfs kinderen geboren. Er gaat veel tijd zitten in het regelen van het papierwerk. Er is veel versnippering van organisaties die met ongeveer dezelfde doelgroep bezig zijn, dat maakt het lastig. Daarom zijn we een proef aangegaan met het Centraal Meld en Actiepunt. Alleen via samenwerking met partners kunnen we een goed overzicht krijgen van waar mensen zoal aankloppen en welke hulp/traject ze krijgen en nodig hebben, een sluitende keten van voorzieningen waar mensen in terecht kunnen.

Michels: “Het beste zou zijn om opvang te regelen voor de hele regio, zeker voor mensen die een nieuwe start maken zodat we die mensen ook buiten Venlo kunnen verwijzen, als daar meer mogelijkheden zijn. Het beste zou nog altijd zijn voor voor de hele opvangketen landelijk beleid en financiering te regelen, dat voorkomt versnippering en een boel gedoe, zeker voor de mensen die in acute nood om opvang vragen.”

We danken Stichting Doortocht voor dit leerzame werkbezoek. De aangereikte verbeterpunten nemen we mee in ons verkiezingsprogramma zodat vanaf 2010 de opvang soepeler, sneller en adequater kan verlopen. Het liefst zien we natuurlijk dat opvang zo min mogelijk nodig is maar de realiteit is helaas weerbarstiger. Daarom blijft Doortocht nodig en zijn we blij met deze goede voorziening en de initiatieven die ze neemt.

09-08-2008: Kringloopwinkels slaan handen ineen